LaRecherche.it
Scrivi un commento
al testo di Franca Colozzo
|
|||||||
![]() Denuncia ambientalista. https://atunispoetry.com/2023/05/21/pine-trees-in-the-wind-multilanguage-poem-by-franca-colozzo/?fbclid=IwAR1XnBud3E6igTNQRbPf9duoW8ezX4O5rRDkOkuyUzCtQPjGFv08XKD9guo ![]() PINI AL VENTO Pini, nemici ormai, le chiome folte avvezze alle tempeste, neppur la tramontana li ha piegati. Forse la ruspa avrà facile presa... Piangono resina dall’alta lor bellezza esposta all’alito del Golfo di Gaeta, come carezza ora sulle cime soffia la brezza. Annunciata morte, tra radici contorte, avvolte in spire, qual è la loro sorte? Sulle antiche vestigia il pianto posa cascami di fogliame per coprire ogni piaga a loro inferta, ogni baluardo è divelto ormai: della storia non resta più memoria... Baluardi, sventrati già in passato per un sogno di modernità fallito, s’apron in ferite ché non c’è sentire per ieri né domani. Piangono i pini stille di rugiada, piegan la chioma al loro ingrato fato, han protetto dal sole interi nidi, pigolanti e famiglie, ma l’uomo è ingrato. Anche gli uccelli tacciono nel nido, per la natura non c’è spazio alcuno, dove va l’uomo reca sol sventura. Parla l’albero: “Qual è la colpa mia? D’esser vecchio? Eppure ai volatili ho dato sempre un tetto. Ho visto sorgere albe dal mare e pescatori andare in barca a pescare. Qual è la colpa mia ? Volger al vento la folta chioma e tintinnare di pigne, rauco e greve, come voce che la sua fine annuncia a breve?” Già dei bastioni lontana è la memoria, mano pesante infligge sempre l’uomo… Ma del destino suo chi si commuove? *** (Inglese) Pines, hostile now, with thick foliage Accustomed to storms, Not even the north wind has bent them. Perhaps the bulldozer will have an easy grip... They weep resin from their high beauty Exposed to the breath of the Gulf of Gaeta, As caress now on the tops the breeze blows. Death announced, among twisted roots, wrapped in coils, what is their fate? On the ancient ruins, the weeping lays Waste of foliage to cover every wound inflicted on them, every bulwark Is broken off now: of history No more memory remains. Bulwarks once before gutted For a failed dream of modernity, open into wounds because there is no feeling Neither for yesterday nor tomorrow. Weep the pine trees dew stille, bend their foliage to their thankless fate, they have protected whole nests from the sun, chirping and families... But man is ungrateful. Even the birds are silent in the nest, For the wildlife, there is no room at all, Where man goes he brings only misfortune. The tree speaks: "What is my fault? Of being old? Yet to the fowls, I have always given a roof. I have seen dawns rise from the sea And fishermen go fishing in boats. What is my fault? Turning to the wind My thick crown and jingle of pine cones, A rough and hoarse, like voice that its end Announces shortly?" Already of the ramparts far is the memory, A heavy hand always inflicts man... But of his fate who is moved? *** (Spagnolo) PINOS AL VIENTO Pinos, hostiles ahora, de espeso follaje acostumbrados a las tormentas, ni siquiera el viento del norte los ha doblegado. Tal vez el bulldozer los agarre con facilidad... Lloran resina de su altiva belleza Expuestos al aliento del Golfo de Gaeta, como una caricia ahora sobre los picos sopla la brisa. Anunciada la muerte, entre raíces retorcidas envueltos en espirales, ¿cuál es su destino? Sobre los vestigios antiguos el llanto tiende hojarasca para cubrir cada herida infligidas, cada baluarte se hace añicos ahora: de la historia ya no queda memoria. Baluartes, destripados ya en el pasado por un sueño fallido de modernidad se abren en heridas porque no hay sentimiento ni por el ayer ni por el mañana. Los pinos lloran gotas de rocío, doblegan su follaje a su ingrato destino, han protegido del sol nidos enteros, piar y familias, pero el hombre es ingrato. Hasta los pájaros callan en el nido, Para la naturaleza no hay lugar en absoluto, donde va el hombre sólo trae desgracias. El árbol habla: "¿Cuál es mi culpa? ¿Que soy viejo? Pero siempre he dado techo a los pájaros. He visto amanecer desde el mar Y a los pescadores ir a pescar en barcas. ¿Qué culpa tengo yo? Girar al viento Mi espesa corona y tintineantes piñas, áspera y pesada, como una voz que su fin Anuncia en breve?" Ya de las murallas lejano es el recuerdo, Mano pesada siempre inflige al hombre... Pero de su destino ¿quién se conmueve? *** (Turco) RÜZGARDA ÇAMLAR Çamlar, şimdi düşmanca, kalın yapraklı Fırtınalara alışkın, Kuzey rüzgarı bile onları eğmedi. Belki de buldozer onları kolayca kavrayacaktır. Yüce güzelliklerinden reçine ağlıyorlar Gaeta Körfezi'nin nefesine maruz kalmıştır, Şimdi bir okşayış gibi esen rüzgâr tepelerde. Ölüm ilan edildi, bükülmüş kökler arasında sarılmış, kaderleri nedir? Eski kalıntılar üzerinde ağlayanlar yatıyor her yarayı örtmek için yaprak çöpü her siper şimdi paramparça oldu: tarihin daha fazla anı kalmadı. Siperler, geçmişte çoktan yıkıldı başarısız bir modernite hayali için yaralara dönüşür çünkü duygu yoktur Ne dün ne de yarın için. Çamlar çiy damlaları ağlar, Yapraklarını nankör kaderlerine boyun eğdirirler, Bütün yuvalarını güneşten korudular, Cıvıltılar ve aileler, ama insan nankördür. Kuşlar bile yuvalarında sessiz, Doğa için hiç yer yoktur, İnsan gittiği yere sadece talihsizlik getirir. Ağaç konuşur: "Benim suçum ne? Yaşlı olmam mı? Yine de kuşlara her zaman bir çatı verdim. Şafakların denizden yükseldiğini gördüm. Ve balıkçılar teknelerle balığa çıkarlar. Benim suçum ne? Rüzgarda dönmek Kalın tacım ve çınlayan çam kozalaklarım, Kaba ve ağır, sonu gelmiş bir ses gibi Yakında açıklanacak mı?" Surların anısı çoktan uzaklaştı, Ağır bir el insana zarar verir. Ama kaderinden kim etkilenir? (Francese) PINS DANS LE VENT Les pins, hostiles maintenant, au feuillage épais habitués aux tempêtes, Même le vent du nord ne les a pas fait plier. Peut-être que le bulldozer aura la main facile... Ils pleurent la résine de leur beauté altière Exposés au souffle du golfe de Gaète, comme une caresse, la brise souffle maintenant sur les sommets. La mort annoncée, parmi les racines tordues enroulées, quel est leur destin ? Sur les vestiges anciens, les pleurs s'étendent des feuilles mortes pour couvrir toutes les blessures qui leur a été infligée, chaque rempart est brisé maintenant: de l'histoire de l'histoire, il ne reste plus de mémoire. Des remparts déjà éventrés dans le passé pour un rêve de modernité raté s'ouvrent en plaies parce qu'il n'y a plus de sentiment ni pour hier, ni pour demain. Les pins pleurent des gouttes de rosée, plient leur feuillage à leur destin ingrat, ils ont protégé des nids entiers du soleil, des gazouillis et des familles, mais l'homme est ingrat. Même les oiseaux se taisent dans leur nid, Il n'y a pas de place pour la nature, Là où l'homme va, il n'apporte que le malheur. L'arbre parle : "Quelle est ma faute ? D'être vieux ? Pourtant, aux oiseaux, j'ai toujours donné un toit. J'ai vu l'aube surgir de la mer Et les pêcheurs partir en barque. Quelle est ma faute ? De tourner dans le vent Ma couronne épaisse et mes pommes de pin tintinnabulantes, Rugueuses et lourdes, comme une voix dont la fin Annonce sa fin prochain?" Le souvenir des remparts est déjà lointain, La main lourde inflige toujours à l'homme... Mais de son destin qui s'émeut ? (Tedesco) KIEFERN IM WIND Kiefern, jetzt feindlich, mit dichtem Laub die an Stürme gewöhnt sind, Nicht einmal der Nordwind hat sie geknickt. Vielleicht hat der Bulldozer einen leichten Griff auf sie.... Sie weinen Harz von ihrer erhabenen Höhe die dem Atem des Golfs von Gaeta ausgesetzt ist, Wie eine Liebkosung weht die Brise jetzt über die Gipfel. Der Tod verkündet, zwischen verdrehten Wurzeln eingewickelt in Windungen, welch bitteres Schicksal! Auf den alten Überresten liegt das Weinen Der Laubstreu bedeckt jede Wunde die ihnen zugefügt wurden, jedes Bollwerk ist nun gebrochen: von der Geschichte bleibt keine Erinnerung. Bollwerke, die bereits in der Vergangenheit zerstört wurden für einen gescheiterten Traum von Modernität öffnen sich zu Wunden, denn es gibt kein Gefühl weder für das Gestern noch für das Morgen. Die Kiefern weinen Tautropfen, kräuseln ihre Blätter für das undankbare Schicksal, sie schützen ganze Nester vor der Sonne, zwitschernde Familien, doch der Mensch ist undankbar. Selbst die Vögel schweigen im Nest, Es ist kein Platz für die Natur, Wo der Mensch hingeht, bringt er nur Unglück. Der Baum spricht: "Was ist meine Schuld? Dass ich alt bin? Aber ich habe den Vögeln immer ein Dach gegeben. Ich habe die Morgendämmerung aus dem Meer aufsteigen sehen Und die Fischer in ihren Booten fischen. Was ist mein Fehler? Dass ich mich im Winde drehe Mein dichtes Haar und die klingenden Tannenzapfen, rau und schwer, wie eine Stimme, die ihr Ende verkündet?" Schon ist die Erinnerung an die zerstörten Wälle weit weg, Schwere Hand der Natur fügt man.... Doch wer ist von seinem Schicksal berührt? Keiner! ![]() |
|