Ogni lettore, quando legge, legge se stesso. L'opera dello scrittore è soltanto una specie di strumento ottico che egli offre al lettore per permettergli di discernere quello che, senza libro, non avrebbe forse visto in se stesso. (da "Il tempo ritrovato" - Marcel Proust)Poesia della settimanaQuesta poesia è proposta dal 19/03/2012 12:00:00
Pagina aperta 2382 volte, esclusa la tua visita
Ultima visita il Wed Apr 17 21:13:00 UTC+0200 2024 Ineditidi Yannis Anastasopoulos (Biografia/notizie)« indietro | versione per la stampa |
invia ad un amico »
[ Traduzione di Paraskevì Tsira, laureata in lingue all'università dell'Aquila è attualmente insegnante di italiano all'Istituto Italiano di Cultura di Atene. ]
Cieli mitici, come se fossero finti mani angeliche come fuoco ricordati un mare in lontananza onde di uno sguardo profondo risvegliano brividi di un amore senza fine Città Ho vagato negli occhi della notte umidi, ladri Ho barcollato ubriaco per i suoi vicoli ho riso con i suoi dèi Ho visto nel buio noi abbandonarci al suo abbraccio per l’ultima volta lo sapevamo Qui non ci saremo mai più stati Metessi* I colori del crepuscolo risvegliano sogni ma anche verità “Se vivi nella paura non vivi” La vita che soffoca nel suo stampo “ Un orologio accoltella le nostri notti Rumori, bandierine, trionfi, televisori ci schiacciano I nostri unici fari l’amore assoluto, le anime dei bambini, l’ira dei deboli Metessi
Notte, dalla finestra del bar e le chitarre ramoscelli e un cielo grigio-azzurro strano, qual è questo nuovo segno? Anche tu mia poesia, con parole, gridi, contrazioni, occhi azzurri come mari incomprensibili, miei Freddo, conchiglie, gelsomini le tue dita il giallo divino di Arles colori forti sulla tavolozza Colori rosei spiagge su cui abbiamo corso insieme luce del Sole che altri vedranno, forse attraverso i nostri occhi con una serenità segreta per tutta Un Sorgere del sole magico sull’Isola lo so – sono secoli ormai che porti il vento nel mio respiro Con un groppo in gola, domenica, la giornata allo Stadio stava finendo lasciando piccoli auguri in delirio i silenziosi cavalieri fanno cenno di buona serata Fuori nevicava cocci del cielo buio stelle nebbie nuvole acqua il vento dava i calci agli alberi deboli della città dietro i suoi occhi i sensi sussuravano vecchi romanzi storie dimenticate chiamava canali antichi cercava la carezza della notte quando tardi appoggiava la testa distratta dall’amore sul suo letto... La clessidra spietata, sabbia amara, incessante non conta espressioni del viso, parole care, tormenti che non sono arrivati fin qui li ha sorpassati il tempo li ha chiusi in vecchi archivi impolverati che nessuno leggerà lo so che anche tu una volta, così come io adesso, hai sofferto – e di più ma lo hai tenuto così tanto dentro di te, tu Ed è per questo che sono umidi i nostri occhi Camicia azzurra, figure gentili, la spiaggia infinita le Isole del rosso, ciottoli neri, case di pietra una chitarra che geme melodie erotiche Le canzoni che suonano ancora le crepe, uno specchio incrinato le spine del cortile, rugiada, sorridevi Ascolto una melodia bianca stendere secoli di luce stelle nel cielo serale, capelli sciolti, perle, il collo di Giulietta nudo con una bretellina, dita calde, occhi verdi, un pezzettino di cielo dai vetri di giugno Suonate piano con violini vecchi, senza timpani, musicisti ubriachi della nostra nottata... Violoncelli Piangono i violoncelli quella ragazza fresca si è persa per le strade della città come una gatta che si nasconde in fretta cammino da solo piano combattendo contro la mia sfortuna persa, giornata offuscata ho estratto dalla memoria una preghiera infantile insegnata da sciocchi ma per me pura Un’industria del dolore le casse pubbliche. Nel tepore della casa la notte ho sentito una presenza minacciosa nella stanza mentre dormivo mi sono svegliato – non c’era nessuno. Mi misuro con la vecchia passione imbarazzato cercando i cieli aperti l’orizzonte rotto le grandi navi mercantili cariche di merci pesanti legali ed illegali Vele strappate, luce bassa ti ho trovata dentro una bottega d’antiquariato hai venduto le nostre fotografie ci ho visti nel centro di un quadro camminavo come un relitto coperto di stracci sotto i tuoi scalini quale notte ti ha preso, preda di guerra? La mia tosse è diventata più forte Pioggia La pioggia è iniziata... acqua della prima sete antica Le valli sono spaziose e colorate vieni. andiamo lì respirare liberi rimango sereno il sole si fa più forte, illumina i visi sulla nostra montagna cani, piccioni, passeri, bambini come li guardava il mio amico! con quanto affetto, quanta profondità Sta in piedi alla luce calmo e comodo con una bontà spontanea guaritrice E ora, qui dentro l’universo, dopo tante passioni, rinasco come un uomo nuovo con tutte le vecchie ossessioni migliorate, perfezionate Un tempo c’era vita nelle canzoni mi ricordo... la città sembra amichevole l’oblio non è ancora arrivato in breve abbiamo smesso di aspettarlo Rifugio Ho scritto silenzi, ho scritto palinodie discese senza ritorno cieli senza soli ho visto chiaramente i vicini festeggiare ho sentito bene le loro canzoni basate su una ricerca di mercato ma io sono fuggito per sempre accarezzo i sogni dei vagabondi tocco l’eterna luce del sole l’azzurro divino delle isole cantìcchio vecchi motivi mi nascondo in giardini fioriti Ho inchiodato al muro il disegno che mi ha regalato una ragazza triste dagli occhi umidi la guardo ogni sera prima di addormentarmi viaggio con lei a Parigi, nelle Indie, in Nepal è attenta a me e mi sorride balliamo nel bosco e sembra una fata beviamo la musica in due tazze grandi il vento ci trascina fino al mare sentiamo i timpani degli indigeni ci baciamo per ore la sua pelle è soffice mi ricorda sempre nelle sue preghiere mi ama come una volta con la stessa passione la stessa intensità benchè siano anni che non la vedo Ferite Notte stellata, parlano le stelle ai solitari, sentivi le parole dei pazzi e tremavi... “Dai, su, vieni fuori, gioca, sorridi” mi avevi detto anni fa... Ora sono pallido e solo le notti, scarabocchio su carte e sputo tabacco... Eppure è bello fuori! Bagna le tue ferite sotto l’acqua della pioggia! Equilibrio Quando ti alzavo in alto tu un gigante andavamo abbracciati nel mio letto ti davo del profumo e dicevi “amo, amo, amo” la solitudine mi ha invaso una grande maledizione ho resistito ho resistito mi svegliavo con le prime musiche “caffè e sigaretta” piccoli momenti di felicità la gita lunga magari un giorno riuscissi a rimettermi in gamba! Mia madre Tutto il giorno a combattere dentro e fuori di me mi sono aggrappato ai suoi occhi sereni alla sua favola vecchia alle sue parole sagge e dolci al coraggio che mi ha dato all’ospedale (quanta miseria) quante figure tragiche quante persone deboli invecchiati male Quanto amore ci è dovuto a noi deboli Vino E quando si svuotano i bicchieri ho paura che il vino sia finito e la musica e il destino nero rozzo e maleducato ci aspetta, là fuori sulla strada. Le farfalle perdute Ho pianto per le farfalle perdute corpi distratti nel freddo la pioggia della città ci ha circondati dimmi dove sono andati i venditori di caldarroste che stavano chini, piegati sopra la loro merce? Zenit e Nadir Chi sia arrivato al suo nadir ha trovato anche il suo zenit dolciastro. Ma non ha trovato felicità. Chi non è mai arrivato al suo nadir non ha mai trovato lo zenit dolciastro. Tuttavia ha trovato serenità e felicità. Il mio giardino Nel mio giardino (un piccolo balcone) danno i fiori solo due bei gerani soli, completamente con la pioggia che li picchia con gli occhi delle persone che li sradicano deboli, poveri e tristi. Li amo cosi tanto, sono come un giardino e in fondo la montagna Potessi diventare un buon giardiniere! e quando gli occhi dei nemici saranno ormai lontano con le mie ferite cicatrizzate potrei cantare fischiare, ballare chinarmi sulla madre Terra
Νύχτα Ουρανοί μυθικοί, τάχα ψεύτικοι χέρια αγγέλων σα φωτιά θυμήσου μακριά μια θάλασσα κύματα μιας βαθιάς ματιάς ξυπνούν ρίγη ενός έρωτα χωρίς τέλος Πόλη Πλανήθηκα στα μάτια της νύχτας υγρά, πλάνα Τρέκλισα μεθυσμένος στα σοκάκια της γέλασα με τους θεούς της Μας είδα μες στο σκοτάδι στην αγκαλιά μας ν’αφηνόμαστε για τελευταία φορά ξέραμε Δε θα’μαστε ποτέ ξανά εδώ Μέθεξη Τα χρώματα του δειλινού ξυπνούν όνειρα μα κι αλήθειες «Ζώντας μες στο φόβο δε ζεις» Η ζωή που ασφυκτιά στο καλούπι της «Μόνη πατρίδα μας η Γη» Ένα ρολόι μας μαχαιρώνει τις νύχτες Θόρυβοι, σημαιάκια, θρίαμβοι, τηλεοράσεις μας συνθλίβουν Μόνοι μας φάροι ο απόλυτος έρωτας, οι ψυχές των παιδιών, η οργή των αδύνατων Μέθεξη Οπάλινη Ανατολή Νύχτα, μέσα απ΄το παράθυρο του μπαρ και τις κιθάρες κλαδιά δέντρων κι ένας ουρανός γκριζογάλανος παράξενος, ποιό είναι το καινούργιο νεύμα; Ποίησή μου κι εσύ με λέξεις, κραυγές, συσπάσεις, γαλάζια μάτια θάλασσες ακατάληπτες, δικές μου Κρύο, κοχύλια, γιασεμιά τα δάχτυλά σου το θεϊκό κίτρινο της Αρλ έντονα χρώματα στην παλέτα Ρόδινα χρώματα ακρογιαλιές που τρέξαμε μαζί φως του Ήλιου που θα δουν άλλοι, ίσως μέσα απ’τα μάτια μας με μια γαλήνη μυστική για όλο το Ρεύμα της Ζωής Μια μαγική Ανατολή στο Νησί ξέρω – είναι αιώνες τώρα που φέρνεις τον άνεμο στην πνοή μου Με κόμπο στο λαιμό, Κυριακή, στο Στάδιο η μέρα τέλειωνε αφήνοντας μικρές ευχές να παραληρούν καλό βράδυ γνέφουν οι σιωπηλοί ιππότες Χιόνιζε έξω θρύψαλα του σκοτεινού ουρανού άστρα ομίχλες σύννεφα νερό κλώτσαγε ο άνεμος δέντρα ασθενικά της πόλης πίσω απ’τα μάτια της οι αισθήσεις ψιθύριζαν ρομάντζα παλιά ιστορίες ξεχασμένες καλούσε αρχαία κανάλια γύρευε το χάδι της νύχτας όταν αργά έγερνε αλλοπαρμένη στο κρεβάτι της Η κλεψύδρα αμείλικτη, άμμος πικρή, ασταμάτητη δε μετρά εκφράσεις προσώπων, λόγια ακριβά, καημούς που δεν έφτασαν ως εδώ τους προσπέρασε ο χρόνος τους έκλεισε σε σκονισμένα, παλιά αρχεία που κανείς δε θα διαβάσει ξέρω κι εσύ κάποτε, όπως εγώ τώρα, πόνεσες – και πιο πολύ όμως το κράτησες τόσο πολύ μέσα σου, εσύ Κι είναι γι’αυτό τα μάτια μας υγρά Γαλάζιο πουκάμισο, μορφές ευγενικές, η ατέλειωτη παραλία τα Νησιά του κόκκινου, βότσαλα μαύρα, πέτρινα σπίτια μια κιθάρα βογγάει μελωδίες έρωτα Τα τραγούδια που παίζουν ακόμη οι χαραγματιές, ένας καθρέφτης ραγισμένος τα αγκάθια της αυλής, δροσιά, χαμογελούσες Ακούω μια λευκή μελωδία να ξαπλώνει αιώνες φωτός αστέρια στο βραδινό ουρανό, μαλλιά ξέπλεκα, μαργαριτάρια, ο λαιμός της Ιουλιέττας γυμνός με μια τιραντίτσα, ζεστά δάχτυλα, μάτια πράσινα, ένα κομματάκι ουρανός μέσα απ’τα τζάμια του Ιουνίου Παίξτε αργά με βιολιά παλιά, χωρίς τύμπανα, μουσικοί της νυχτιάς μας μεθυσμένοι… Τσέλα Κλαίνε τα τσέλα εκείνο το φρέσκο κορίτσι χάθηκε στους δρόμους της πόλης σα γάτα που κρύβεται γοργά περπατώ μονάχος αργά πολεμώντας την κακοτυχία μου χαμένη, θολή μέρα ανασύρω μια παιδική μου προσευχή διδαγμένη από ανόητους μα αγνή για μένα Βιομηχανία πόνου τα δημόσια ταμεία. Στου σπιτιού μας τη θαλπωρή τη νύχτα ένοιωσα μια απειλητική παρουσία στο δωμάτιο όπως κοιμόμουν ξύπνησα – δεν ήταν κανείς. Αναμετριέμαι με το παλιό πάθος αμήχανος ψάχνοντας τους ανοιχτούς ουρανούς τον σπασμένο ορίζοντα τα μεγάλα φορτηγά πλοία μ’εμπορεύματα βαριά φορτωμένα νόμιμα και παράνομα Σχισμένα πανιά, φως χαμηλό σε βρήκα σ’ένα παλαιοπωλείο πούλησες τις φωτογραφίες μας μας είδα στο κέντρο ενός κάδρου βάδιζα ερείπιο με κουρέλια κάτω από τα σκαλιά σου ποια νύχτα σε πήρε, λάφυρο πολέμου; Ο βήχας μου δυνάμωσε Βροχή Η βροχή άρχισε… Νερό της πρώτης αρχαίας δίψας. Τα λιβάδια έχουν άνεση χώρου και χρώματα έλα, ας πάμε εκεί ν’ανασάνουμε λεύτεροι παραμένω γαλήνιος ο ήλιος δυναμώνει, φωτίζει τα πρόσωπα στο βουνό μας σκυλιά, περιστέρια, σπουργίτια, παιδάκια πώς τα κοίταζε ο φίλος μου με πόση στοργή, πόσο βαθιά Στέκεται στο φως ψύχραιμα και άνετα με μια πηγαία καλοσύνη που θεραπεύει Και τώρα, εδώ μες στην κτίση, μετά από τόσα πάθη, γεννιέμαι καινούργιος μ’όλες τις παλιές εμμονές βελτιωμένες, τελειοποιημένες Παλιά είχε ζωή μες στα τραγούδια θυμάμαι… η πόλη μοιάζει φιλική η λήθη δεν ήρθε ακόμη στην ουσία πάψαμε να την προσμένουμε Καταφύγιο Έγραψα σιωπές, έγραψα παλινωδίες κατηφόρες χωρίς γυρισμό ουρανούς δίχως ήλιους είδα καθαρά τους γείτονες να γιορτάζουν άκουσα καλά τ’άσματά τους βασισμένα σ’έρευνα αγοράς μα εγώ δραπέτευσα για πάντα χαϊδεύω τα όνειρα των αλητών αγγίζω το αιώνιο φως του ήλιου το θεϊκό γαλάζιο των νησιών σιγοτραγουδάω σκοπούς παλιούς κρύβομαι σε κήπους ολάνθιστους Κάρφωσα στον τοίχο τη ζωγραφιά που μου χάρισε ένα θλιμμένο κορίτσι με υγρά μάτια την κοιτώ κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ ταξιδεύω μαζί της στο Παρίσι, στις Ινδίες, στο Νεπάλ με προσέχει και μου χαμογελά χορεύουμε στο δάσος και μοιάζει νεράιδα πίνουμε τη μουσική σε δυο μεγάλες κούπες ο άνεμος μας παρασύρει στη θάλασσα ακούμε τα τύμπανα των ιθαγενών φιλιόμαστε για ώρες το δέρμα της είναι απαλό στην προσευχή της πάντα εκλιπαρεί για μένα μ’αγαπαέι όπως παλιά με το ίδιο πάθος το ίδιο βαθιά κι ας πάνε χρόνια που έχω να τη δω Πληγές Έναστρη νύχτα, μιλούν τ’άστρα στους μοναχικούς, άκουγες τα λόγια των τρελών κι έτρεμες «Έλα, μωρέ, βγες έξω, παίξε, χαμογέλα» μου ‘χες πει χρόνια πριν Τώρα μένω χλωμός και ξέμπαρκος τις νύχτες, μουντζουρώνω χαρτιά και φτύνω καπνό. Κι όμως είναι ωραία έξω! Βρέξε τις πληγές σου στο νερό της βροχής! Ισορροπία Όταν σε σήκωνα ψηλά, εσύ ένας γίγαντας πηγαίναμε αγκαλιά στο κρεβάτι μου σου ‘δινα κολόνια κι έλεγες ˝αγαπάω, αγαπάω, αγαπάω˝ η μοναξιά μ’ είχε κτίσει ανάθεμα μεγάλο άντεξα άντεξα με τις πρώτες μουσικές ξύπναγα ˝καφές και τσιγάρο˝ μικρές στιγμές ευτυχίας η εκδρομή μακριά αχ να σταθώ όρθιος στα πόδια μου! Η Μητέρα μου Όλη μέρα παλεύοντας μέσα μου κι έξω μου πιάστηκα στα γαλήνια μάτια της στο παλιό της παραμύθι στις κουβέντες της σοφές και γλυκές στο κουράγιο που μου ‘δωσε στο νοσοκομείο (πόση δυστυχία) πόσες τραγικές φιγούρες πόσοι αδύναμοι άνθρωποι κακογερασμένοι Πόση αγάπη μάς πρέπει εμάς των αδυνάτων Οίνος Κι όταν τα ποτήρια αδειάζουν φοβάμαι ότι τέλειωσε το κρασί κι η μουσική επίσης και μαύρη μοίρα άξεστη και αγενής μας περιμένει, εκεί έξω στο δρόμο. Οι χαμένες πεταλούδες Έκλαψα για τις χαμένες πεταλούδες κορμιά αφημένα στο κρύο η βροχή της πόλης μάς περικύκλωσε πες μου πού να πήγαν οι καστανάδες που στέκονταν σκυφτοί, ζαρωμένοι πάνω απ’ την πραμάτεια τους; Ναδίρ και Ζενίθ Όποιος έφτασε στο ναδίρ του βρήκε και το γλυκόπικρο ζενίθ του. Αλλά δεν βρήκε ευτυχία. Όποιος δεν έφτασε ποτέ στο ναδίρ του ποτέ δε βρήκε το γλυκόπικρο ζενίθ. Ωστόσο, βρήκε γαλήνη και ευτυχία. Ο Κήπος μου Στον κήπο μου (ένα μικρό μπαλκόνι) ανθίζουν μόνο δυο όμορφα γεράνια μόνα, κατάμονα με τη βροχή να τα δέρνει με τα μάτια των ανθρώπων να τα ξεριζώνουν αδύναμα, λιτά και θλιμμένα. Τ’ αγαπώ τόσο πολύ, μοιάζουν σα να ΄ταν κήπος και στο βάθος το βουνό Ω, να γινόμουν ένας καλός κηπουρός, κι όταν τα μάτια των οχτρών θα ήταν πια μακριά, με τα τραύματα μου επουλωμένα θα μπορούσα να τραγουδήσω να σφυρίξω, να χορέψω να σκύψω στη μάνα Γη. # 2 commenti a questo testo: Leggi | Commenta questo testo » |