Wait for Me on the Threshold of Time
(In the manner of T.S. Eliot’s “Four Quartets”)
At the edge of the forest, beyond the hedge of memory,
I was not alone. The air was still—
and the path shimmered with a promise of direction.
One does not stumble by chance,
nor fall without design;
and guilt is but the echo of forgetting.
Yet you were there, beneath the slope,
your hand extended through the shadow of my doubt.
Light—suspended feather of the wind—
how easily it moves, how little it remembers.
And I, moving likewise, followed through silence,
through narrow corridors of thought and time.
Voices without sound.
And the soundless speaking of the unseen—
a choir of absence answering the unasked question.
Silence is not empty.
It is the turning of the spirit in its own stillness,
a pulse beneath the measure of time.
You withdrew into that silence,
where hours fall through glass, grain by grain,
each moment dying into the next—
a slow conversion of the living into the inevitable.
Time—the indifferent element—
neither cruel nor kind—
waits for what will happen.
It mocks our haste, our fear of ending,
for it has no edge except the one we draw.
Yet I have seen within its still ocean
a tremor, a glimmer—
a movement of life not bound by motion,
a quiet fire beneath the waves
of being and becoming.
And I will stop before the edge,
before the dissolution of the moment—
where time bends back upon itself,
and meeting becomes remembrance.
There, I will wait for you—
beyond this age of plague
and the blind machinery of war;
beyond the fragile boundaries
of our brief invention of life.
For I have seen your gaze
reflected in the mirror of infinite returns,
a light recognized before the name was spoken.
You cannot flee what was always written.
There is only waiting—
and the silence that binds all beginnings.
©Franca Colozzo
VERY WELCOME IS THE TRANSLATION OF THIS POEM OF MINE, ALSO IN PERSIAN, BY THE TRANSLATOR AND POET, FARZANEH DORRI (DENMARK).
در آستانه زمان منتظرم باش. سروده شاعر ایتالیایی فرانکا کولوزو. ترجمه فرزانه دُرّی
من بر لبه جنگل، در آنسوی پرچین تنها نبودم…
من نور ضعیف در مسیر نبودم.
تلوتلو خوردی، افتادی؟ آیا این تقصیر من است؟
تو خودت در اعماق بودی و دستت را به سویم دراز کردی.
من به سان پر معلّق به سبکی در باد پیش میرفتم،
این سو و آن سو در میان دامنهها و سراشیبیهای صعب العبورسرگردان بودم
با جهشی سبک که بال زدن را می مانست،
حضور فرشتگان همواره در نزدیکی من است.
با آنها صحبت میکنم و صداهای بی صدا به من پاسخ میدهند
سکوت از روح و جوهر موسیقی ساخته شده است.
تو که در سکوت محصور شده ای! بگذار زمان بگذرد
در ساعت شنی، تبدیلگر ساختار زیستی غیر حسّاس،
که ما آدمیان بی دفاع در برابر مرگ حتمی را به سُخره میگیرد
گوشه تاریکی که همیشه در آن گم میشویم.
زمان اقیانوس آرامی در سکون راکد خویش است،
مملو از زندگی، جرقّه هایی در جنبش،
امواج لطیفی که در حال اوج گرفتن به ساحل ریخته و میمیرد،
سیل افکاری که بین بودن و شدن در نوسان است.
اما من لحظه پیش از لبه را متوقّف خواهم کرد،
آن لحظه گریزان، لحظه ی دیدارت را متوقّف خواهم کرد
فراتر از آستانه این زمانه غیرانسانی،
که گرفتار بیماری همه گیر و حماقت جنگ است.
فراتر از فضای این زندگی زمینی،
آینه زندگی های بی نهایت جایی که نگاه تو را
دیدم و در میان میلیون ها نفر باز میشناسم.
از سرنوشت اجتناب ناپذیر نمی توان گریخت…
Translation Copyright ©®Farzaneh Dorri 2024
